Τo μωράκι του μπαμπά: το δέσιμο του μπαμπά και του μωρού

Καμιά φορά, κατά τη διάρκεια των πρώτων ημερών μετά τη γέννηση του πρώτου μου μωρού, ένα πανέμορφο κοριτσάκι, έπιανα τον εαυτό μου να την κοιτάζει επίμονα. Σαν υπνωτισμένος, θαύμαζα το παραμικρό που έκανε. Φυσικά, πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να κάνει κάτι πραγματικά αξιοθαύμαστο, αλλά εγώ, για κάποιο λόγο, έβρισκα τα πάντα θαυμαστά. Από τη μυρωδιά των μαλλιών της και τα λεπτεπίλεπτα χέρια της (μαζί με τα απίστευτα κοφτερά νύχια) μέχρι τα γρυλισματάκια της, την απαλή της ανάσα, όταν ήταν ξύπνια και το ύφος της απόλυτης γαλήνης, όταν κοιμόταν.

Εκπαίδευση του πατέρα.

Λίγες ημέρες αργότερα, συνήλθα βάναυσα από την ονειροπόληση με ένα χαστούκι από την πραγματικότητα: το ότι ήμουν μπαμπάς σήμαινε ότι έπρεπε να κάνω κάτι παραπάνω από το απλά να την κοιτάζω. Αν ήθελα πραγματικά να χτίσω μία σχέση μαζί της όπως είχα ονειρευτεί, θα έπρεπε να μπω στο παιχνίδι και να δουλέψω σκληρά (μεταφορικά, φυσικά, γιατί μέχρι τότε είχα ήδη κάνει άπειρες δουλειές). Το πρόβλημα ήταν ότι δεν είχα ιδέα τι έπρεπε να κάνω, αφού δεν είχα περάσει πολύ χρόνο δίπλα σε μωρά. Δεν είμαι από τους τύπους που ζητάνε βοήθεια (ξέρω, ξέρω, είναι ένα πρόβλημα που έχουν όλοι οι άντρες) κι έτσι υπήρχε μόνο ένας τρόπος να μάθω ό,τι έπρεπε να μάθω. Οπότε έκλεισα τα μάτια μου, πήρα μία βαθιά ανάσα και μπήκα στο παιχνίδι.

Μέσα σε μερικά λεπτά, μου ήρθε μία σημαντική αποκάλυψη: αφού η κόρη μου ήταν το ίδιο άσχετη με εμένα, ήταν απίστευτα ανεκτική μαζί μου. Τις πρώτες εβδομάδες της ζωής της έκανα πολλά λάθη (κανένα όμως που να απειλεί τη ζωή ή την υγεία της, φυσικά). Ανακάλυψα, όμως, μερικούς απλούς τρόπους να αλληλεπιδρώ μαζί της που φαινόταν ότι της άρεσαν.

Η δύναμη της αφής.

Η πρώτη μου ανακάλυψη ήταν ότι λάτρευε να την κρατάω. Γενικά προτιμούσε τα χέρια μου, αλλά όταν μούδιαζαν και άρχιζε να πονάει η πλάτη μου, ήταν απόλυτα ευτυχισμένη μέσα στο μάρσιπο. Επίσης, της άρεσε πολύ να της μιλάω. Στην αρχή ένιωθα λίγο γελοίος με το όλο θέμα, φυσικά η ίδια δεν είχε ιδέα τι της έλεγα, αλλά η φωνή μου έμοιαζε να την ηρεμεί. Της έλεγα για το πώς πήγε η μέρα μου, για το τι γινόταν στις ειδήσεις και γι’ αυτά που βλέπαμε όταν βγαίναμε έξω για βόλτες.

Μία σημαντική συμβουλή: Επειδή τα κεφάλια των μωρών είναι μεγάλα σε σχέση με το σώμα τους και οι μύες του σβέρκου τους δεν έχουν αναπτυχθεί ακόμα καλά, τα μωρά δεν μπορούν να στηρίξουν καλά το κεφάλι τους κατά τη διάρκεια των πρώτων μηνών. Είναι ζωτικής σημασίας να στηρίζετε πάντα το κεφάλι του μωρού σας από πίσω και να αποφεύγετε τις ξαφνικές ή δυνατές κινήσεις.

Η ρουτίνα της αλλαγής της πάνας.

Μία άλλη μεγάλη ανακάλυψη που έκανα ήταν το ότι το να αλλάζω τις πάνες της ήταν στην πραγματικότητα ένας τέλειος τρόπος να δεθούμε οι δύο μας. Μου έδινε, επίσης, την ευκαιρία να χαϊδέψω την απαλή κοιλίτσα της, να τη γαργαλήσω στα γόνατα και να φιλήσω τα μικροσκοπικά της δαχτυλάκια.

Το παιχνίδι και η ανάπτυξη.

Όπως πολλοί νέοι μπαμπάδες, δεν ήξερα πολλά για την ανάπτυξη των παιδιών. Και για να πω την αλήθεια, απογοητεύτηκα λίγο όταν ανακάλυψα ότι θα περνούσε πάρα πολύς καιρός μέχρι να μπορέσουμε να παίξουμε μαζί με την κόρη μου μπάλα. Έμαθα, όμως, αρκετά νωρίς ότι υπήρχαν άλλοι τρόποι να παίζω μαζί της. Της διάβαζα ιστορίες, παίζαμε “κουκου τσα”, κάναμε γκριμάτσες και κυλιόμασταν απαλά στο πάτωμα μαζί. Όσο πιο πολύ την ενθάρρυνα, είτε με λόγια είτε με χαμόγελα και γέλια, τόσο πιο πολύ της άρεσε. Όμως, η προσοχή της διασπόταν πιο γρήγορα απ’ όσο περίμενα (ή ήλπιζα). Πέντε λεπτά ήταν περίπου το όριό της. Μετά από αυτό άρχιζε να κλαίει ή να κάνει φασαρία ή απλά με κοιτούσε σαν να βαριόταν πολύ. Τώρα που έχουν περάσει μερικά χρόνια και τα σκέφτομαι όλα αυτά, μπορώ να πω ότι ήταν σίγουρα λίγο τρομακτικά και ότι μέσα μου υπάρχουν πολλές αμφιβολίες για τα πράγματα που θα έπρεπε ή θα μπορούσα ή θα ήθελα να κάνω. Ξέρω ότι αυτά που κάναμε μαζί με την κόρη μου, όταν ήταν μωρό, έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στη σχέση μου μαζί της.